Czy życie to piórko, czy kanapka?

Piórko, ADHD i inne niesforne żywioły

Ja chciałbym być jak piórko – lekkie, swobodne, dryfujące tam, gdzie poniesie je wiatr. Ale na razie? Czuję napięcie. Tak to już jest z ADHD – człowiek chce wszystko tu i teraz, wyobraża sobie nie wiadomo co i wpada w pułapkę myślenia, że jeszcze niczego w życiu nie osiągnął.

A Forrest Gump? Czy on też czasem czuł się, jakby dreptał w miejscu? Patrząc na jego historię, można odnieść wrażenie, że po prostu szedł przed siebie – nie analizował, nie zatrzymywał się, nie roztrząsał. Może właśnie dlatego osiągnął tyle, choć sam nigdy nie zastanawiał się, czy to sukces.

Jak mówi dr Wojciech Eichelberger, psycholog i psychoterapeuta, na konferencji „Wolni od stresu” – „Kiedy kot czeka na mysz przez godzinę, a ona mu zwieje… to co on robi? Użala się nad sobą, idzie się upić albo kogoś pobić? Czy raczej przeciąga się, wskakuje na parapet, zasypia, a potem wraca i próbuje jeszcze raz?”

Może to jest klucz? Nie gonić w panice, nie użalać się, tylko robić swoje, odpocząć, zebrać siły i spróbować ponownie.

Kanapka życia – keczup czy przypadek?

Ostatnia scena z filmu Forrest Gump (1994) jest jak dobrze posmarowany chleb. Kromka, jak wolisz, ze wszystkimi dodatkami, a na wierzchu… no właśnie, co? Co jest Twoim ulubionym, kulminacyjnym składnikiem na kanapce? Takim, co robi całą robotę, jak wisienka na torcie.

Ja mam różne opcje. Kiedy byłem w podstawówce i na zajęciach z plastyki czy wychowania robiliśmy kanapki, to zawsze musiał być szczypiorek, rzodkiewka przycięta w kształt kwiatka, a czasem łyżka keczupu Włocławek (tak, wtedy był najlepszy i był polski. Co dziś z niego zostało? To zostawię innym do oceny).

Piórko – nawigacja w trybie „gdzie zawieje”

I tak dochodzimy do zwieńczenia, bo o nim mowa. Kiedy teraz zaczynam nową podróż ze słowem, czuję się jak piórko, które wypadło z książki Forresta, granego przez fenomenalnego Toma Hanksa. Piórko, tak jak wiele scen w tym filmie, ma swoje własne życie. Wypada spomiędzy kartek jego ulubionej książki z dzieciństwa – Curious George autorstwa Margret i H.A. Reyów. Klasyczna amerykańska historia o ciekawskiej małpce towarzyszy bohaterowi i jego synowi przez lata. A piórko? Ono unosi się w powietrzu, tańczy bezwiednie, bez jasno określonego celu. Dokładnie jak los Forresta.

Bohater przez całe życie nosi to piórko w książce, a może to ono nosi jego? Może to symbol przypadkowości naszego losu? Przez wojskowe manewry, szkolne korytarze, długie biegi, pracę, dom, aż po przystanek autobusowy – piórko jest i pozostaje. Kod DNA tej lekkiej rzeczy jakby zlał się z istnieniem Forresta, a teraz, gdy jego syn wsiada do autobusu, rozpoczyna się nowy etap. Historia się domyka, a świat Forresta przepada, stając się mitem, legendą, wielkim dziełem.

Gdzie moje piórko? Ktoś widział?

I tu pojawia się pytanie – co jest moim piórkiem? Ile razy w życiu je zgubiłem, a może wciąż się gdzieś ukrywa? Czy każdy z nas ma swoje piórko? Czy życie jest rzeczywiście chaosem, a my, jak to piórko, dryfujemy tam, gdzie zawieje wiatr? A może to my mamy ster w rękach?

Historia Forresta przechodzi na nowe pokolenie, ale nie jako infantylny truizm. Nie jako film o prostaczku, który ma wciąż szczęście, ale jako opowieść o życiu, jego cyklach i tym, na co mamy wpływ. Tak jak ja, kiedy decyduję, z czym zrobię sobie kanapkę. Co mam pod ręką? Co kupiła mi mama, a co sam wybrałem z ojcem w sklepie? I tak jak Forrest, byłem kiedyś w wieku jego syna.

Kanapka, ster i sens istnienia

Ciekawa zbieżność, prawda? Gdzie jest Wasz początek? Jaki etap macie za sobą, a jaki przed Wami? Czy Forrest Gump to bajka dla naiwnych, czy raczej przypowieść, która pozwala nam odnaleźć nadzieję? Ja wolę wierzyć w sprawczość – w autentyczność, prawdę i prawo do błędów. Szukam dobrych, ciekawych ludzi, którzy nie chcą mnie skrzywdzić. A nawet jeśli coś boli, to Forrest pokazał, że czasem wystarczy wyłączyć pewną część siebie, by nie poddać się fali. On miał to w genach, my możemy mieć w decyzjach.

Ja tak pokochałem Boga, ale kogo Ty masz – to Twoja sprawa. Możemy o tym pogadać albo i nie. Ważne, że żyjemy tak, by nie krzywdzić innych. W tym może kryje się sekret piórka – w wolności, ale i w odpowiedzialności za to, gdzie nas poniesie.